NOSIĆ CZY NIE NOSIĆ - OTO JEST PYTANIE?

Taka sytuacja z ostatnich dni:

Moje dziecko, które waży już swoje kilkanaście kilogramów i liczy swoje
19 miesięcy, potrafi świetnie samo chodzić, a w zasadzie już biegać, gdzie tylko oczy poniosą, jednak uparcie zachodzi drogę i włazi na ręce, choćby na 2 minuty. Biorę raz, drugi, trzeci…dwudziesty siódmy i w końcu mam dość, mój kręgosłup ma dość, moje nerwy mają dość i stwierdzam, że faktycznie, tak jak niektórzy „radzą”, trzeba oduczyć go tego. Nie biorę go po raz dwudziesty ósmy, podnoszę zniecierpliwiony głos i zostawiam zapłakanego na trawie, idę dalej mrucząc pod nosem niecenzuralne kwestie. Siadam parę metrów dalej na trawie, nerwy mną szarpią i…też mi się chce płakać razem z nim…

NIE NOŚ, BO SIĘ PRZYZWYCZAI!

Nie dlatego, że sobie nie umiem z nim poradzić, że mam dość, że jestem zmęczona tymi pielgrzymkami na rękach, ale dlatego że po czasie do mnie dotarło, że nie tędy droga, że popełniłam błąd. Matka też człowiek, ma swoje granice i puszczają jej od czasu do czasu nerwy i akceptuję to, bo doświadczam „od czasu do czasu”, ale w skrajnych przypadkach dopadają mnie wyrzuty.

Na początku swojej drogi nasłuchałam się wiele o noszeniu dzieci, bujaniu
w wózku, bieganiu na każde ich zawołanie. Wtedy jeszcze się wahałam co jest dobre i prawidłowe, szybko się otrząsnęłam na szczęście dla nas wszystkich. Ale do tej pory krew mnie zalewa, kiedy słyszę tekst: „Nie noś go na rękach, bo się przyzwyczai”, choć  teraz częściej słyszę: „ Przyzwyczaiłaś go do noszenia, to teraz zamiast chodzić, to chce na ręce”. Może. Ale pamiętam też tekst, który kiedyś, gdzieś przeczytałam, że wszystkie te zasady to bzdura, bo przecież ze wszystkiego się wyrasta i nie spotyka się 18-latka noszonego na rękach, czy zasypiającego w wózku.

Podoba mi się to zdanie.

DEMONICZNE BUJANIE W WÓZKU

Każdy etap rozwoju ma swoje prawa i przywileje. Nasz syn był dzieckiem niewymagającym i nie chciał na ręce. Potrzebował za to bujania w wózku, godzinami, intensywnie. Śni mi się czasem to bujanie w nocy. 4 rano, po dwóch, albo trzech godzinach snu, puchaty szlafrok, marzenie o kawie i ciepłej kołdrze, wszechobecny głód hulający po brzuchu i on – główny bohater – wózek, a w nim moje dziecko, a zza pleców kolejna seria kołysanek, wygrywana przez misia i to ogromne pragnienie zwinięcia się w kłębek pod kołdrą. Olaf poczuł ogromną potrzebę noszenia i tulenia „na starość” J Czasem budzi się w nocy i wyciąga ręce, żeby go tylko przytulić. I tak sobie myślę, że dlaczego mam niby go nie nosić, póki tego chce? Przecież za chwilę urośnie i nie będzie chciał nawet mamy za rękę trzymać. Przecież z wielu rzeczy i przyzwyczajeń się wyrasta. Mam naoczne przykłady, choćby kwestia usypiania. Przestrzegano, że nie na rękach, nie przyzwyczajać do wózka, odkładać do łóżeczka i koniec. A nasze dziecko tak się przywiązało do wózka, że już mu nogi wisiały ze spacerówki, niemal w pozycji siedzącej, ale obowiązkowo potrzebował bujania, w tych jakże niekomfortowych warunkach. Do łóżeczka przenosiliśmy go jak zasnął. I pewnego wieczoru, sam
z siebie podreptał do łóżeczka i tam zasnął, wózek stał się przedmiotem nieużytecznym już w naszym domu. Czy coś się strasznego stało z tego powodu, że ponad rok bujaliśmy go przed snem w wózku? Czy świat się zawalił? Czy doznaliśmy uszczerbku na ciele, bądź duszy z tego powodu? Seria pytań retorycznych J

BAD THINGS

Idąc tropem tego wózka, myślę, że tak będzie z większością tych „złych’ przyzwyczajeń. No bo z drugiej strony maluch chce na ręce nie dlatego żeby zrobić rodzicom na złość, ma swoje konkretne powody – potrzebuje bliskości, potrzebuje poczuć się bezpiecznie i pewnie, albo tak jak wczoraj powiedziała mi bardzo dobra koleżanka, mająca dziecko w wieku naszego syna, że jej córka chce na ręce, bo po prostu z góry lepiej wszystko widać J Więc pojawia się kluczowe pytanie: Mam nie nosić swojego dziecka, żeby nie przyzwyczajać go do czego? Do bliskości i czułości? Przecież to absurd!

MALI MANIPULANCI?

Kiedyś już o tym wspominałam, że noworodek czy niemowlę nie jest terrorystą
i nawet jeśli, jak piszą niektóre matki w internetach albo głoszą zacne poradniki, dziecko uczy się, że jak płacze, to rodzic bierze go na ręce, czy przybiega na zawołanie, to nie jest to jego zła intencja, czy kolejny stopień szkolenia
z manipulacji. Ono uczy się po prostu, że jeśli jest mu źle, potrzebuje bliskości, coś mu dolega to komunikując się w jedyny znany i dostępny mu sposób, uzyska reakcję opiekuna. Buduje sobie przez to bufor bezpieczeństwa, wie, że jeśli coś jest nie tak i zawoła, to jego „prośba” nie zostanie bez odpowiedzi. Jeśli rodzic zaczyna „tresować” malucha, to zdezorientowane dziecko traci pewność, że zawsze ktoś przyjdzie mu z pomocą. Oczywiście, starsze i świadome już dzieciaki, doskonale i szybko opanowują sztukę manipulacji i nie jest to tajemnicą, ale rozmawiamy o maluchach, które nie mówią i cały czas komunikują się
z rodzicami bez słów.

Bliskość i pewność, że zawsze ktoś przyjdzie z pomocą buduje w małym człowieku zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Eksperymenty, które sama zaczęłam uskuteczniać, mające na celu zachowanie asekuracyjne i asertywne, podkopują naszą pozycję SuperRodzica i wywołują niepotrzebny lęk w maluchu, który nie rozumie, dlaczego po raz 101 Mama nie przychodzi, zachowuje się inaczej, schemat zostaje zaburzony.

KLUCZOWA BLISKOŚĆ

Pojęcie bliskości jest niezwykle ważne.  Tak wiele się mówi, o kontakcie
z noworodkiem tuż po porodzie, tak strasznie na tym kobietom zależy, przeżywają jeśli pojawiają się okoliczności, że spotkanie z dzieckiem następuje trochę później. Przywiązuje się dużą wagę do porodu, snuje tysiąc teorii, niekoniecznie sprawdzonych, wpędzając wiele mam w poczucie winy, czy myśl, że to co stało się bądź nie, na sali porodowej ma kluczowe znaczenie dla życia dziecka. A tak naprawdę, to kim będzie dziecko, jak będzie kształtowało się jego życie jest kwestią tego, jak wychowają go rodzice i co przekażą mu po drodze. Dużo mówi się o opiece kobiet w ciąży i okołoporodowej, a niewiele już mówi się o wsparciu kobiet, które zostają z tym małym człowieczkiem na zawsze, nie mając pojęcia co zrobić, żeby dać mu to, co najlepsze. Cieszę się, że głośno
i otwarcie zaczęło mówić się o depresji poporodowej. Często traktowanie swojego dziecka jak wroga jest wynikiem tego stanu rozchwiania hormonalnego. Rozumiem kryzysy w macierzyństwie i jest to normalne, natomiast nie rozumiem ograniczania bliskości, braku czułości i zachowawczego traktowania dziecka. Nie potrafię, choć może i faktycznie ułatwiłoby mi to życie, zastosować się do „dobrej” rady: „Nie noś, bo się przyzwyczai”. Przecież właśnie o to chodzi, żeby się przyzwyczaiło do najważniejszych osób w swoim życiu, do miłości bezwarunkowej, do ciepła, do zawsze otwartych ramion, do wsparcia, do poczucia, ze jest takie miejsce na ziemi, do którego zawsze mogą przybiec się schronić.

Dziewczyny wiążą chusty, zakładają nosidła, starają się być z dzieckiem najbliżej jak się da i najdłużej jak się da. Jasne, że popadanie w skrajności i noszenie dziecka 24 godziny na dobę przy sobie, a raczej na sobie, nie jest dobre, ale maluch będzie miał jeszcze czas na samodzielność i twardą szkołę życia, na to, żeby zrezygnować z uścisków i wdrapywania się na kolana, nie będzie wiecznie wisiał na ramieniu, ani domagał się bujania w wózku z ulubioną zabawką
i smokiem w buzi.

OCHRONIĆ DZIECIŃSTWO

Pozwólmy dzieciom być dziećmi, takimi jakimi chcą być, ze wszystkimi tego przywarami. Dzieciństwo trwa tak krótko. Zostawmy im tego smoka, pieluchę, wybrudzonego zająca z naderwanym uchem, przytulajmy i nośmy ile się da, za chwilę pójdą dalej, bez nas…Nie przyspieszajmy niczego, nie porównujmy, nie oceniajmy i nie krytykujmy, niech każdy etap wybrzmi pełnym dźwiękiem. Każde dziecko przejdzie do następnego etapu wtedy, kiedy będzie gotowe, nie wcześniej i nie później. Nie rzucajmy im kłód pod nogi od małego, w postaci swojej osoby i chrońmy jak najdłużej ten kruchy, beztroski, dziecięcy świat. Będzie jeszcze później ogrom czasu na przykre doświadczenia, zawody, rozczarowania, ból. Póki się da, trzeba wlewać w te małe ciałka jak najwięcej miłości, czułości, radości, tworzyć zapasy na gorsze, dorosłe czasy.

__________________

Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :)