DAJMY IM ŻYĆ! SŁÓW KILKA O SAMODZIELNOŚCI

DLACZEGO NIE POZWALAMY DZIECIOM NA SAMODZIELNOŚĆ?

W świecie rodzicielskim łatwo dostrzec popularny paradoks – chcemy żeby nasze dzieci były samodzielne i wszystko wiedziały, ale najlepiej jakby to się odbyło poza nami, na pstryknięcie palców, albo wiedza ta przyszła za pomocą objawienia. To jest bardzo prosty mechanizm, nie pozwalamy dzieciom na samodzielność, bo nauka może przynieść zbyt duże „straty” i materialne
i czasowe. Zakazujemy przez lata stu dwudziestu pięciu i pół rzeczy, a potem nagle jesteśmy rozczarowani, że nie potrafi ono stu dwudziestu pięć i pół umiejętności. No bo niby jak ma umieć, skoro nikt mu nie pozwolił tego robić. Jak ma posiąść nową wiedzę, jeśli jego rozwój, chęć poznawania świata
i eksperymentowania jest sukcesywnie hamowane.

„Zostaw ten cukier, bo zaraz porozsypujesz!”

„Nie przelewaj soku, bo zalejesz podłogę!”

„Zostaw tę łyżkę, nakarmię Cię, bo wszystko pobrudziłeś sam!”

„Nie mamy czasu czekać aż sam włożysz te buty!”

„Zostaw te farby, bo wszystko wybrudzisz!”

Znajomo brzmi?

To nie najlepiej.

Poprzez czynności wielokrotnie powtarzane i dla nas dość problematyczne
w ogarnięciu jak przesypywanie mąki/cukru/makaronu z jednego pojemnika do drugiego, czy przelewanie wody z butelki do kubka i z powrotem, dziecko rozwija zdolności manualne, ćwiczy koncentrację, równowagę, a nawet mowę.

NIE HAMUJ ROZWOJU, BO NIE CHCE CI SIĘ SPRZĄTAĆ

Jak inaczej dziecko ma nauczyć się pić z kubka, przelewać ciecz, czy wsypywać choćby cukier do herbaty jeśli tego nie ćwiczy właśnie w taki sposób? To nie jest tak, że przychodzi odpowiedni wiek i nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki dziecko potrafi wszystko – nalewać, wsypywać, kroić, jeść, pić itd. 

Jestem ogromnym fanem zabaw plastycznych, zaczytuję się obecnie w zabawach na integrację sensoryczną i dowiaduję się jak zwykłe gniecenie gazety przez małe rączki fantastycznie stymuluje rozwój dziecka, jak ćwiczenia motoryki małej cudownie przyczyniają się do nauki mowy. Wszystkie zabawy są banalnie proste w zaaranżowaniu, wystarczą chęci, pomysł i duża folia malarska na podłogę J Zamiast plasteliny, modeliny, ciastoliny można wspólnie przygotować masę solną. Zauważmy, że już samo przygotowanie i uczestniczenie dziecka
w przygotowaniu zabawy są niczym innym jak…zabawą.

Farby i malowanie całym ciałem (pędzelek jest już przeżytkiem J), wszelkie miękkie masy do ugniatania, do klejenia, wypełniania, wykrawania, gazety do gniecenia, baloniki z mąką do ugniatania i rzucania, kolorowe pojemniki, w które można przesypywać piasek, cukier, fasolę, surowy makaron, orzechy, wszystko to jest wspaniałym stymulatorem rozwoju na wczesnym etapie. Tak jak najpierw są łyżki i garnki, żeby potem wejść na etap cymbałków, bębenka, tamburyna, keyboardu.

ĆWICZENIE CZYNI MISTRZA

Jak mantra powtarza się, że praca i regularne ćwiczenia prowadzą do sukcesu. Odnosi się to tak samo do dzieci. Tyle, że maluch musi mieć swojego Mistrza
i Przewodnika, którym to we własnej osobie jesteś Ty – Matko i Ojcze. Jeśli zabierasz z rąk Ucznia narzędzia, nie dziw się potem, że nie potrafi się nimi posługiwać. Oczywiście, że potrzeba ogromu cierpliwości i czasu zanim przestaniesz biegać z mopem i suchymi ubraniami za małym odkrywcą właściwości cieczy. 

Albo zanim przestaniesz chodzić krok w krok i zbierać wszystko, co „zasiał” Siewca na powierzchniach płaskich mieszkania. Ale cierpliwość popłaca. Przy każdym wyjściu na spacer Maluch sam próbuje zakładać buty, choć jest to niekończąca się opowieść? Wspaniale! To, że próbuje niestrudzenie, świadczy
o jego zdrowym rozwoju i może około setnego wyjścia na spacer w końcu zdobędzie swój szczyt i założy but, zasunie kurtkę, założy rękawiczki, czapkę, skarpetki. 

BĄDŹ WZOREM I PRZEWODNIKIEM

W końcu za dwusetnym razem zje sam zupę nie wylewając połowy na siebie
i okoliczne wsie, naleje sobie soku do kubka, nie zalewając sąsiadów na dole, poukłada precyzyjnie zabawki wedle swojego upodobania.

Ale…

Jest jedno „ale” – ktoś musi być dla niego wzorcem i mu pokazać, jak to się robi, wytłumaczyć mechanizm, zrobić próbę drugą, piątą, dziesiąta, dwudziestą, aż do skutku. Jeśli mówisz do malca, któremu rozsypała się torebka z makaronem, żeby to w tej chwili posprzątał to biedak stanie skonsternowany, bo jeśli mu nie pokażesz i nie pomożesz, to skąd on ma wiedzieć, co robić?

Jeśli mu nie pokażesz, jak się wiąże buty, zakłada skarpetki, czy zawiązuje szalik to jak możesz od niego wymagać tej wiedzy? A jeszcze gorzej, jak nie pozwalasz mu nigdy tego zrobić, bo nie ma czasu, bo Ty szybciej, bo Ty lepiej, a ono niezdarne, powolne…

Ze swojego dzieciństwa pamiętam sformułowania: „Zostaw, bo nie umiesz tego zrobić”, „Jak nie umiesz, to się za to nie bierz”…tylko skoro nie umiem,
a chciałabym się nauczyć, to czemu mi nie pokażesz jak to zrobić? Ja próbuję, bo chciałabym umieć. Wystarczy, że mi pokażesz zamiast zabierać możliwość, czy wyręczać, bo Ty  umiesz lepiej, szybciej i dokładniej. 

A ZA KILKA LAT...

Kilka lat później wychodzi wiele błędów, nie dzieci, które obwiniamy wtedy za niezdarność i brak umiejętności, ale naszych błędów. Okazuje się bowiem, że
10-letnie dziecko nie wie, co woli na śniadanie, bo zawsze mama decydowała, nie wie o czym lubi książki, bo zawsze mama decydowała, co ma czytać. Kilkunastolatek nie potrafi ugotować parówek ani zrobić kanapki, bo…mama zawsze robiła i nie lubiła, żeby jej ktoś brudził w kuchni i przeszkadzał, nastolatka żyje w syfie, nie wiedząc jak go ogarnąć, bo zawsze sprzątała matka, bo robiła to perfekcyjnie, aż przyszedł dzień, że przestała sprzątać i dziewczyna została
w…lesie, kilkulatek nie umie sam się ubrać, bo nigdy mu nie pozwolono, bo nie było czasu.

DAJMY IM ŻYĆ!

Dajmy im żyć! Nie wyrywajmy wszystkiego z rąk, nie pospieszajmy, kiedy nie jest to niezbędne, nie używajmy ciągle słowa „nie” i „nie wolno”, a jeśli już nadużywamy tych sformułowań, to niech za nimi idą objaśnienia, takie wiecie – przypisy do wypowiedzi. Pozwólmy im żyć, sprawdzać, testować, smakować, sparzyć się nawet. Ta mała istota mieszkająca w Twoim domu to pełnoprawny, wolny człowiek, pozwól mu odkrywać świat i uczyć się samodzielności, to naturalna część jego rozwoju, żeby mógł iść dalej, nie hamuj go, nie zabraniaj, odpuść swój perfekcjonizm i daj mu żyć. Chroń go ode złego i pozwól na samodzielność, żeby nie wyrosła kolejna męska ciapa, czy kolejna rozkapryszona księżniczka. 

Ps. Wielbię Patrycję Markowską - jest dla mnie najpiękniejszą wewnętrznie
i zewnętrznie kobietą na świecie, od dziecka uwielbiam wokal jej ojca, w zespole Perfect zakochana jestem tak samo mocno jak w tej kobiecie  i kiedy pierwszy raz usłyszałam ich wspólny kawałek z płyty "Droga" wzruszyłam się obrzydliwie mocno, niestety w złym miejscu - ryczeć do szyby porannego autobusu to nienajlepszy pomysł. Ale tekst refrenu wybitnie chciałabym zadedykować mojemu synowi, będę mu to powtarzać co dnia, za każdym razem kiedy zapyta mnie czy może iść swoją drogą, czy to co wybrał ma sens, czy to co chciałby robić jest ok, czy wypada pójść w tę stronę...

Biegnij dokąd zechcesz
Nie bój się, leć
Kiedy cię woła świat

Biegnij dokąd zechcesz
Będę tam
Nie bój się, leć
Nie będziesz sam

_____________
Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :)