monicystyka by Monika Sobieraj

Od wczoraj próbuję coś napisać, układają mi się w głowie przynajmniej trzy tematy, ale żadnego z nich jakoś nie czuję, ani nie umiem się skupić. Składową wszystkich koncepcji był egoizm w ogólnym rozrachunku i czytając parę komentarzy dotyczących dramatu, jaki rozgrywa się wysoko w górach, utwierdziło mnie w przekonaniu, że to dobra ścieżka i że jednocześnie nie uwolnię się od tematyki aktualnych wydarzeń. Cieszę się też, że nie skończyłam tego tekstu wczoraj, za dużo emocji w nim się kotłowało. Nie jestem wspinaczem, himalaistą tym bardziej, nie skaczę ze spadochronem (choć to jedno z moich marzeń), nie zjeżdżam na snowboardzie z wysokich szczytów - nie uprawiam sportów ekstremalnych. Ale jestem człowiekiem i staram się wejść w skórę drugiego człowieka, żeby go zrozumieć, popatrzeć z innej perspektywy. NANGA PARBAT WOŁA... Wczoraj jeszcze toczyła z się walka z czasem o życie Tomasza Mackiewicza, który wyruszył po raz kolejny zdobywać Nanga Parbat. Dziś już wiadomo, że...

Wiedźmy, wiedźmy i po wiedźmach…niestety. Premiera Wiedźm w Teatrze STU wyskoczyła mi w planie weekendu spontanicznie i niezmiernie się cieszę, że czasem przypadek decyduje o niektórych sprawach. Nad samą scenografią i zdjęciami rozpływałam się już „na gorąco” późnym wieczorem po przedstawieniu, więc żeby się zbytnio nie powtarzać: Zdjęcia boskie! Scenografia boska! Klimat boski! Nie będę tutaj szczegółowo recenzować sztuki, bo na to przyjdzie odpowiedni czas, jak mi się zdania i emocje w głowie ułożą. GŁÓWNA ATRAKCJA - ANIMACJA Fantastycznym elementem spektaklu są animacje, świetnie skonstruowane przez studio Plankton. Oprócz projekcji bohaterów na ścianie, widzimy Julię na balkonie z zielona poduszką w dłoniach, która potem materializuje się na scenie, w chwili zaś, w której Makbet dokonuje mordu, na deski teatralne „wylewa” się strumień krwi. Projekcje księżyca, gwiazd, gra świateł…kiedy męskie wiedźmy płyną podczas sztormu po morzu to i widzimy, i czujemy ten chłód wia...

JAK DOSZŁO DO ZDRADY? Najpierw muszę się przyznać do zdrady. Chwilowej, ale jednak zdrady. Z resztą nie oszukujmy się – zdrada to zdrada.  Wszystko zaczęło się od momentu, kiedy dojazdy do pracy zaczęły się dla mnie robić obrzydliwie nieznośne i postanowiłam wrócić do praktyki czytania książek w trasie, mimo, że mój żołądek na początku protestował i uaktywniał chorobę lokomocyjną,  jak tylko otworzyłam książkę. Codziennie z nim walczę, do tej pory nie poległam, na szczęście moje i współpasażerów J   Z powodu tysiąca zajęć, na czytanie zostają mi resztki sił i czasu kiedy padam na łóżko w nocy. Nie wystarcza mi taka ilość słowa czytanego, a do torebki opasłe tomisko Zafona nie wchodzi. Jakbym nie upychała. Wrzuciłam więc książkę, którą dostałam w prezencie podczas Świąt. Zdecydowanie cieńsza, bo zaledwie 500 stron, poręczniejsza i pozwala się upchnąć w czeluściach mojego „kufra”. Miała być książką równoległą, a stała się na chwilę obecną , główną pozycją...

Obiecuję, post z uwagi na szkodliwe warunki pracy nie będzie długi :)  Odkąd po urlopie macierzyńskim wróciłam do pracy, rzadko zdarzają mi się dni, kiedy pracuję w domu. Do tej pory zdarzały się, kiedy byliśmy u dziadków i jak musiałam odebrać telefon, odpisać na maile, szybko sklecić tekst, syn wędrował pod skrzydła Babci, a ja z kubkiem kawy i laptopem przy stole kuchennym, bo tu najbliżej do lodówki, w razie gdyby bak żołądka się opróżnił zanadto, zasiadałam i pracowałam ile potrzebowałam. Odkąd dodatkowo regularnie pracuję nad blogiem, w dalszym ciągu nad recenzjami i innego typu tekstami „po godzinach” muszę robić to w domu, a dziś zostałam SAMA z moim SYNEM. Na początku tego wpisu chciałam choć raz publicznie dać wyraz uznania dla Ewy Popielarz , która pracuje w domu i ma o bogowie! TRÓJKĘ dzieciaków. Wielki Szacun Ewa! J Ja tu się zastanawiam jak jedno ogarnąć i na szczęście mój umysł odnajduje się w chaosie, a nie porządku, ale jakbym się nie naginała, nie umiem tw...

Drogie Koleżanki, Mamy i przyszłe Mamy, wystartowała kolejna edycja Blogosfery Canpol Babies. BLOGOSFERA CANPOL BABIES , to miejsce,  w którym można przetestować produkty firmy lub zgłosić się do organizacji konkursów na swoich blogach. Podczas najnowszej edycji można przetestować zestawy ze sterylizatorem. O takie :) Tak sobie pomyślałam, że z chęcią sprawdziłabym jak wygląda życie ze sterylizatorem, bo na początku swojej drogi macierzyńskiej nie był to dla mnie produkt pierwszej potrzeby i tak zostało do dziś. Jednak wyparzanie kilka razy dziennie butelek, kubków, łyżeczek, parzenie sobie palców, oszuszanie i tak w kółko też kiedyś może człowieka znurzyć/zdenerwować, więc z jeszcze większą ochotą ostrzę sobie pazurki na to urządzonko. Niby bez zmywarki też można żyć, ale jak już się wejdzie w jej posiadanie, to ciężko zrezygnować z komfortu, niby można myć też ręcznie, ale po co?  I obawiam się, że na takiej samej zasadzie może mi się spodobać sterylizator i w ...

W głowie przygotowany post o postanowieniach noworocznych, na papierze zaplanowany post o strachu i horrorach, wewnątrz  buzuje mi złość i bulwers o tematyce macierzyńskiej, ale wszystko musi poczekać, a emocje ostygnąć, gdyż Matka idzie oddać się zaraz rozpuście u fryzjera, a jak fryzjer,  to aż żal nie zaprosić Was na wizytę do Teatru Bagatela, tym bardziej, że od połowy stycznia na afiszu Szalone nożyczki  w reżyserii Marcina Sławińskiego znów królują na Dużej Scenie przy ul. Karmelickiej 6. Tym samym kontynuujemy cykl Chodź ze mną do teatru , przeskakując na drugi, komediowy, biegun. Chodźcie się w takim razie „ostro” zabawić. TEATR „OMYŁEK” Komedia ta jest jednym z najciekawszych spektakli serwowanych przez Teatr Bagatela. Do czasu pewnej wrześniowej premiery 2017 roku, o której innym razem, spektakl ten uważałam za najlepszą komedię jaką Bagatela była w stanie mi zaserwować i przez to odrobinę Bagatela wróciła do moich łask po okresie zaawansowanej ni...

Dzisiejszy wpis jest w zasadzie pierwszym wpisem z cyklu, który sobie wymyśliłam projektując jeszcze bloga. W ramach cyklu, któremu nadałam nazwę roboczą Chodź ze mną do teatru , będą pojawiały się recenzje spektakli, które z różnych względów uważam za godne polecenia i koneserom sztuki teatralnej i czytelnikom szukającym rozrywki na wieczór. Będę opowiadać o teatrze od kuchni, czy raczej powinnam powiedzieć – z perspektywy osoby będącej medium pomiędzy sceną, a odbiorcami. Chciałabym obalić też mity, krążące wokół teatru i zachęcić do nowych kulturalnych doświadczeń. Warto nawet zaryzykować jedną wyprawę do tego przybytku kultury, żeby stwierdzić, że to kompletnie nie nasze rewiry. Pomyślałam, że zacznę od jakiejś lekkostrawnej komedii. Ba! Mam nawet taki hit roku 2017 na tapecie, ale pod wpływem przeczytanego wywiadu, zmieniłam zdanie i zaczniemy trochę inaczej, ale na pewno ciekawiej. Mam na myśli wywiad z byłym dyrektorem Teatru Starego – Janem Klatą, opublikowanym przez ...