NAJBARDZIEJ BOLI MNIE STRACH

Weekend majowy się zaczął, pogoda wymarzona, słońce, zieleń, kwiaty…zapach grilla wieczorem, pielgrzymki spacerowe i walka o kawałek trawy nad Wisłą, żeby rozłożyć koc w słońcu…zimne piwo, wrażenie chwilowej beztroski, w sumie nawet wyjeżdżać nie trzeba, żeby poczuć, że winter has gone. Nasza majówka zamyka się w czterech ścianach domu z obrzydliwymi bakteriami, stresem
i zmartwieniami, ale przynajmniej wszyscy razem spędzamy ten długi weekend, jeśli o plusy chodzi.

Miała być Praga, pierwsza zagraniczna wycieczka Olafa, piękne widoki, długie spacery, spokój i relaks…tu nawet nie coś - jak mawiają - ale wszystko poszło bardzo nie tak. Majówka to podobno nienajlepszy czas na czytanie „internetów”, bo ludzie raczej odpoczywają od ekranów, ale zostawię wpis na później, bo chwilowo wena przypłynęła. Nie miałam ani jej, ani siły przez ostatnie dni, nie znałam tego stanu wcześniej, na pisanie zawsze miałam siłę i wewnętrzny motywator, nawet 3 dni przed porodem w stanie oczekiwania na godzinę zero, zamykałam swoje sprawy z recenzjami i pisałam hurtowo recenzje ze spektakli, na które w 9 miesiącu udało potoczyć mi się do teatru. Nie miałam problemu
z odcięciem się, skupieniem, wykonaniem pracy najlepiej jak się da. W obliczu choroby mojego dziecka, nawet siedząc w nocy, nie robiąc kompletnie nic poza pilnowaniem jego snu, nie byłam w stanie zebrać myśli, ani skupić się na czymkolwiek innym, wszystkiemu winien paraliżujący strach.

Ja sama pod kątem strachu, jestem strasznym dziwakiem – boję się rzeczy, których normalny człowiek raczej się nie boi, boli mnie fizycznie coś, co jest kompletną pierdołą, a nie przeraża mnie ból, którego faktycznie powinnam się bać. W bliskim gronie powszechnie jest wiadome, że igieł boję się jak ognia. Nieważne, czy wkłucie mnie boli, czy nie, po prostu igła to największe zło świata. A przepraszam, jeszcze węże! Te parszywe stworzenia przyłażą do mnie
w najokropniejszych koszmarach. Nie wiem czemu paraliżem
i niekontrolowanym wrzaskiem napawa mnie to zwierzę, tłumaczono mi, że pewnie dlatego, że nie ma nóg. Tłumaczono też, ze zaskroniec jest niejadowity
i nie ma się czego bać, i bać się można żmij, bo kąsają zajadle. Żmij kąsających owszem, staram się unikać, ale jest ich tak duże kłębowisko, że uodporniłam się na jad, czasem marzy mi się, że ich ciała eksplodują w kosmos, ale nie wszystkie marzenia się spełniają. Wracając do węży, nie chodzi mi o to czy są jadowite, czy nie, mój strach nie tu leży…może to o te nogi chodzi….w sumie to chyba zaawansowane stadium fobii, bo jak napisałam słowo „kłębowisko” to gęsiej skórki dostałam i palce na klawiaturze mi się spociły.

No więc po „polonistycznemu” zacznę zdanie od: „No więc” od dziecka boję się straszliwie igieł, po przeanalizowaniu sytuacji w wieku lat 30 i po zajęciach
z psychologii na studiach, stwierdzam, że lęki, a raczej małe traumy, nabyłam
w dzieciństwie. Pierwsze zetknięcia z igłą to zastrzyki, potem przyszły szczepionki
i pobierania krwi, bólu nie pamiętam, ale pamiętam dość dobrze sytuacje,
w których dominantą był strach, bo notorycznie byłam okłamywana przez te szanowne panie w bieli, wmawiające mi, wręcz w żywe oczy, że „przecież to nie boli”…gówno prawda! Miało nic nie boleć pobieranie krwi, wyrywanie zęba, seria zastrzyków podczas choroby. Dziecka nie wolno okłamywać w ten sposób, pomijając fakt, ze w ogóle nie można. Na swoim przykładzie, urazę pamiętam do dziś - do pielęgniarek z delikatnością słonia w składzie porcelany, dentystkę-rzeźnika, którą już sto razy przeklęłam w duchu za spartolenie mi zębów,
o szacunku do małego pacjenta, czy jakiejkolwiek kulturze nie wspominając. Trudno, takie były czasy, taka służba zdrowia, wszechobecne kłamstwo „to nie boli” zniszczyło mi psyche na długie lata. Niczego nie bałam się bardziej niż białych fartuchów. Wracając do kłamstwa – za każdym razem wmawiając dziecku, że to nie boli, a jeśli go boli to pewnie wymyśla, bo na pewno nie boli, robimy krzywdę i sobie i jemu. Maluch nagle dostaje strzał od świata bo wiadomo, że wielu zabiegów nie da się wykonać bezboleśnie. Jako dorośli powiecie: „co to za ból”, dla maluszka to wielka tragedia. Traci zaufanie do rodziców, do ludzi i świata, rodzic zaś ma przewalone przy zaciągnięciu dziecka na głupie szczepienie, bo nie ma żadnych argumentów przekonywujących jako kłamca. Pomyślcie o tym, okłamując następnym razem dziecko.

Zmierzam do tego, że w wielu sytuacjach dominantą, która miesza i dolewa oliwy do ognia jest strach. I to prawda, że w wielu przypadkach strach ma tylko wielkie oczy, ale…to wiadome jest po fakcie. Zbierając swoje rekordy „bólowe”, myślałam, że już nic mnie bardziej nie zaboli niż leczenie kanałowe bez znieczulenia, stan zapalny zęba w ciąży, na którego zażywanie paracetamolu to jakiś kretyński dowcip i farsa, piekielny ból kręgosłupa po porodzie, skręcona kostka, czy zakładanie szwów na wygasającym znieczuleniu po 1,5 godzinnym zabiegu usuwania ósemki. Jak bardzo się myliłam, przekonałam się całkiem niedawno, kiedy zachorował mój niespełna półtoraroczny syn.

Okazało się, że najbardziej na świecie boli mnie jego ból i strach. Choć bardziej przerażający jest strach. Dla niego wszystko jest nowe, niezrozumiałe, budzi
w nim lęk. Nie rozumie dlaczego nie może zasnąć bo zatkany nos utrudnia mu oddychanie, nie wie, czemu nie ma siły usiąść bo gorączka opanowała organizm, a najgorsze jest to, że nie rozumie, czemu osoba trzecia zadaje mu ból, a rodzice jej w tym pomagają, bądź stoją z boku – moment, w którym pielęgniarka wbijała przerażonemu synowi wenflon, będzie chyba najstraszniejszym wspomnieniem choroby. W te pare minut jego niewyobrażalnego przerażenia i bólu – umarłam dziewięć razy... Ja wiem, że na chłopski rozum, najstraszniejsze to jak lek nie zadziała, jak pojawią się powikłania, ale on tej wyższej kalkulacji nie pojmuje kompletnie, natomiast przeżywa ogromnie takie rzeczy, które dotykają go bezpośrednio tu i teraz. On nie wie, że to dla jego dobra, żeby wyzdrowiał, że będzie tylko lepiej, starszemu dziecku, które już kuma wiele rzeczy można próbować tłumaczyć i na pewno nie w sposób taki, że to nie boli, a jak będziesz grzeczny to będzie nagroda. Tzn. nagroda zawsze mile widziana, ale nie w tym sęk.

Nie można uczyć dziecka, że nic nie boli, wszystko jest przyjemne, nie można kłamstwem, które i tak wyjdzie na jaw, koloryzować świata. Trzeba przyzwyczajać i uczyć, że w życiu jest też miejsce na ból i cierpienie i trzeba uczyć się go znosić i stawiać czoła, suma doświadczeń czyni człowieka silniejszym.
I przede wszystkim nie kłamać, tylko tłumaczyć sytuację. Póki moje dziecko będzie malutkim wystraszonym pisklakiem, które broni się płaczem, bo niewiele rozumie, póty najbardziej będzie mnie bolał jego strach i przerażenie. Śmiałam się jeszcze nie tak dawno temu z matek, że zachowują się jak rozjuszone lwice jeśli chodzi o cokolwiek związanego z ich dziećmi, teraz sama rzuciłabym się do gardła każdemu, kto spróbowałby tknąć palcem moje dziecko.  Niesamowity jest koktajl hormonów i ten instynkt, który zalewa człowieka, jak tylko mały człowieczek wlezie do głowy i nadgryzie mózg J

To dopiero pierwsza poważna choroba, która psychicznie mnie wykańcza, tym, że oprócz długotrwającej już choroby, musi ten maluszek mierzyć się z bólem
i codziennym strachem podczas zabiegów. A także z myślą, że rodzice na jego „krzywdę” przyzwalają i biorą w niej udział. Ja zdaję sobie sprawę, że jestem nadwrażliwym osobnikiem, ale wiem też z opowieści koleżanek, że nie jestem nienormalna ani sama w tym, że czasem solidarnie ryczę razem z dzieckiem, tyle, że z innych powodów.